Druga płyta. Czy to ta najtrudniejsza?

Pełna refleksji rozmowa o twórczości, emocjach i dojrzewaniu artystycznym. Punktem wyjścia jest album „Nie chcę być tu sama”. Słychać tu spokój, autentyczność i brak presji, jakby Kathia odnalazła własny rytm i przestrzeń, w której nie musi zabiegać o uwagę słuchaczy.

Jak brzmi Kathia? (nie tylko muzycznie, ale też emocjonalnie).

Czy słowa „Nie chcę być tu sama” są wyrazem lęku, czy raczej prośby o bliskość?

Zapraszam,
Adam Gołaszewski